Ας πτωχεύσουμε...

Πριν λίγα χρόνια ο πατέρας μου ήταν βαριά άρρωστος από καρκίνο. Κάθε μέρα έλειωνε κυριολεκτικά. Οι γιατροί του έδιναν φάρμακα επί...
φαρμάκων αλλά το έλεγαν καθαρά. Σωτηρία δεν υπήρχε. Όσο είχε τα κουράγια του το πάλευε με αξιοθαύμαστο τρόπο. Ίσως αντλούσε δύναμη από την ίδια την απελπισία και την ανάγκη για ζωή, καθώς κάθε φάρμακο, κάθε χημειοθεραπεία, κάθε προσπάθεια του έδινε μια αμυδρή έστω ελπίδα. Κάποια στιγμή έπεσε εντελώς στο κρεβάτι ανήμπορος να αντιδράση. Κάθε μέρα και χειρότερα. Φτάσαμε να του δίνουμε νερό με το κουταλάκι
, αργότερα να του βρέχουμε τα χίλια με σφουγγαράκι... Σωληνάκια, οροί και φάρμακα. Άπειρα φάρμακα. Τον είδα να πονάει και να ουρλιάζει σαν μικρό παιδί. Και εκεί, στο αποκορύφωμα του πόνου παρακαλούσε να πεθάνει. Έλεγε ότι δε θέλει άλλο να ζει το μαρτύριο αφού το τέλος ήταν πια δεδομένο. Έλεγε πως δεν είχε νόημα να παίρνει παρατάσεις όταν ήταν ξεκάθαρο το τι θα έρθει και μάλιστα σύντομα. Και όλοι μας αρχίσαμε να σκεφτόμαστε, σιωπηλά ο καθένας και με τύxεις αρχικά, φωναχτά αργότερα και xωρις ‚ ενοχές, μήπως ήταν καλύτερα να φύγει, να ξεκουραστεί...
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί νιώθω το ίδιο με την Ελλάδα και την κατάστασή μας. Από το να ζούμε το μαρτύριο της σταγόνας, να μας απειλούν και να μας λοιδορούν οι "διασώστες"μας, από το να ξεπουλάμε ότι έχουμε και δεν έχουμε, μήπως θα ήταν καλύτερα να πτωχεύσουμε; Να χάσουμε ότι χάσουμε, επώδυνα μεν αλλά μια και έξω. Να πονέσουμε και να πάθουμε (ότι μας αξίζει ίσως) αλλά μια και έξω και με δική μας απόφαση και με δικό μας έλεγχο. Και να μας μείνει ο πάγιος πλούτος της χώρας για μια νέα αρχή. Μια αρχή από το μηδέν ίσως αλλά με προοπτική, αξιοπρέπεια και όλα τα ενδεχόμενα στα δικά μας χέρια και τις δικές μας αποφάσεις. Να οργανωθούμε και πάλι κάνοντας το πάθημα μάθημα. Και πάνω από όλα διώχνοντας όλα αυτά τα λαμόγια της πολιτικής και του σαθρού οικονομικού μας συστήματος που μας πήραν στο λαιμό τους για να έχουν αυτοί περιουσίες και ανέσεις. Πιθανόν να μας έδωσαν καραμελίτσες και καθρεπτάκια (όπως άλλοτε στους αδαείς ιθαγενείς) αλλά δεν παύει να ισχύει το γεγονός ότι το έκαναν δόλια και με σκοπό το δικό τους υπέρμετρο πλουτισμό. Μας εκμαύλισαν (και έχουμε και ως λαός ευθύνη στη συμμετοχή μας σε αυτό! ) αλλά δεν μπορεί κανείς να καταλογίζει στο θύμα το ίδιο ποσοστό ευθύνης με το θύτη, όσο και αν συναίνεσε αφού ξεγελάστηκε. Ναι κύριε Πάγκαλε μπορεί και εμείς να φάγαμε μαζί σας αλλά γιατί εσείς μας προσκαλέσατε στο πάρτυ με σκοπό να πιούμε, να χαλαρώσουμε και να μπορείτε εσείς να κάνετε την κονόμα σας (που τη βαφτίσατε κληρονομιά της θείας...).
Ας πτωχεύσουμε λοιπόν, γιατί όπως και ο πατέρας μου (αλλά και όπως όλοι) το θάνατο δεν τον γλιτώνουμε, όπως δε θα γλιτώσουμε και τη χρεωκοπία που τελικά θα μας επιβάλουν με δικούς τους όρους και αφού μας έχουν αφαιρέσει κάθε δυνατότητα για ανάκαμψη μετά κλέβοντας μας από τώρα κάθε πλουτοπαραγωγικό πόρο από τη χώρα...
Ας πτωχεύσουμε. Εμείς θα χάσουμε λίγα ευρώ ο καθένας. Αυτοί θα χάσουν την αγελάδα και το γάλα που αρμέγουν χρόνια τώρα.
Ας πτωχεύσουμε να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.

Αναγνώστης
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/07/blog-post_9054.html