Πόσο δύσκολο είναι να είσαι σύντροφος δρομέα??

Τρέξιμο. Μια λέξη, ένα άθλημα τόσο ξένο για μένα. Ίσως και ποτέ να μην είχα μάθει τι μπορεί να κρύβετε πίσω απο αυτή τη λέξη εαν δεν είχα γνωρίσει τον άνθρωπο που είμαι εδώ και 2 χρόνια περίπου μαζί του.
Κάποιος διαβάζοντας αυτή τη πρόταση θα αναρωτηθεί τι λες τώρα,κρύβεται?Τι εννοείς κρύβεται?
Και όμως δεν θα τον αδικήσω.Γιατί και για μένα αν μου το έλεγε κάποιος μέχρι πρίν λίγο καιρό το ίδιο θα έλεγα <<τι μας λές πας καλά σιγά τι κρύβεται 5 με 10 τρελλοί που όταν τους έρθει κλείνουν το δρόμο και δεν μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας. Είναι τρελλοί αυτοι και την πληρώνουμε εμείς...>>Ειλικρινά σκεφτείτε υπάρχει κάποιος που δεν το έχει σκεφτεί είτε τώρα ασχολήτε με αυτό είτε δεν ασχολήτε.
Θέλησα να γράψω αυτό το κείμενο γιατί είχα την ανάγκη να μοιραστώ αυτά που ζώ δίπλα σε έναν κατα κόσμο τρελλό!!Σε έναν άνθρωπο που αγαπά το τρέξιμο.
Δεν είναι έυκολο να είσαι με έναν άνθρωπο που είναι παθιασμένος με το τρέξιμο.Και ο σκοπός του κειμένου αυτού είναι να περιγράψω με πόση δυσκολία εμείς,οι σύντροφοι όλων αυτών των δρομέων είτε γυναικών είτε αντρών πρέπει να συνυπάρχουμε με το πάθος αυτό.
Είμαι υποχρεώμενη να ομολογήσω άν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου ότι στην αρχή δεν είχα ίδεα άκουγα όσα μου έλεγε όσα μου περιέγραφε απο προσωπικές εμπειρίες ή αν θέλετε οσα μου έδειχνε μέσα απο τα video τα ανεχόμουν στα πλαίσια της κατανόησης που όλοι δείχνουμε στην αρχή μιας σχέσης.Ουσιαστίκα ανεχόμουν το πάθος του για κάτι που δεν καταλάβαινα και μονίμος ρωτούσα <<Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου?>>.
Ένα γιατί που μου δυσκόλευε μονίμως τη ζωή και μου τη δυσκόλευε γιατί δεν καταλάβαινα.Θεωρούσα ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι το τρέξιμο.Αισθανόμουν πολλές φορές ότι είτε είμουν δίπλα του είτε όχι ειλικρίνα δεν το ένιωθε.Απλά έβλεπα το πάθος του για αυτό να κυριεύει τα μάτια του.Να χαίρεται με κάθε τι καινούργιο μάθαινε για αυτό να λάμπει μόλις έβλεπε αλλους δρομείς.Ένιωθα τόσο μακρία του.Μιλούσε συνέχεια για αυτό μου έβαζε άπειρα video,παρακολουθούσε συνεχώς πότε θα διεξαχθεί επόμενος αγώνας,αρκετές φορές δεν βγαίναμε απλα γιατι έπρεπε να κάνει προπόνηση ή το λεγόμενο long run.
Έπρεπε να αποφασίσω ή θα μάθω τι είναι τελικά αυτο το τρέξιμο ή να χωρίσω.Αποφάσισα το πρώτο.
Τρέξιμο.Μια τόσο εύκολη λέξη αλλά τελικά αυτό που ανακάλυψα είναι ότι πίσω της κρύβει μια ολόκληρη φιλοσόφια.Γιατι κάποιος μπορεί να τρέχει?Γιατί να θέλει να καταπονεί τον εαυτό του?Γιατί να θέλει να λαμβάνει μέρος σε έναν αγώνα?Τι παίρνει από όλο αυτό?Ένα τόσο μοναχικό άθλημα μπορεί να σου προσφέρει τόσα πολλά?και αν ναι ποια είναι αυτά.Αυτές ήταν οι πρώτες μου εύλογες θεωρώ ερωτήσεις που έπρεπε να δώσω απαντήσεις για να μπορέσω να κατανοήσω τον άνθρωπο μου.
Ξεκίνησα να πηγαίνω μαζί του μετά απο δική του παρότρηση να δω το χώρο που κανει προπόνηση.Ομολογώ ότι ο κόσμος που συνάντησα εκεί ήταν αρκετός.Όλοι έτρεχαν άλλοι λίγο άλλοι πολύ δεν είχε σημασία,σημασία είχε ότι έτρεχαν.Υπήρχε μια περίεργη ατμόσφαιρα στο χώρο.Ενώ είναι ένα άθλημα μοναχικό ένιωθες ότι ολοι ήταν μια παρέα σεβόντουσαν και συμπαραστέκονταν ο ένας τον άλλον μόνο με ένα βλέμμα.Δεν έβλεπες ανταγωνισμό γιατι πολύ απλά δεν τους ενδιαφέρει κάποιο έπαθλο απλά θέλουν να τρέχουν.Μια περίεργη σιωπή κατέκλυζε το χώρο και το μόνο που άκουγες ήταν η επαφή του παπουτσιού με τη καρβουνόσκονη.Ένας περίεργος ήχος που δεν σε άφηνε ασυγκίνητο ήταν σαν να σου έδινε ρυθμό και σε καλούσε να ξεκινήσεις και εσύ να μπείς έτσι απλά στο ρυθμό.
Κάθησα απλά σε μια γωνιά και τον περείμενα να τελειώσει την προπόνηση.Έβλεπα την προσπάθεια που κατέβαλε εκείνος και όλοι για να ολοκληρώσουν αυτό που είχε θέσει ο καθένας σαν στόχο. Πάλι η ίδια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό, γιατί το κάνετε αυτο? 
Θυμάμε πόσο έντονο ήταν το βλέμμα του μόλις έφτανε στο σημείο που με συναντούσε ένιωθε τοσο χαρούμενος που απλά είμουν εκεί και ας μην έτρεχα απλά ήξερε ότι είμουν εκεί,δίπλα του.Ακόμα και οι άνθρωποι που δεν με ήξεραν ένιωθα οτι έπαιρναν απλα κουράγιο για να συνεχίσουν και τότε καταλαβα ότι όλοι οι άνθρωποι που τρέχουν θέλουν απλά να ξέρουν ότι είσαι δίπλα τους παίρνουν δύναμη χαίρονται να ξέρουν απλά οτι είσαι εκει.Ίσως τρέχουν για να ξεφύγουν απο προβλήματα σκέφτηκα να έχουν μια ώρα αποκλειστικά για τον εαυτό τους,ίσως για λόγους υγείας,ίσως απλά γιατί θέτουν στόχους και θέλουν να υπερβούν τον εαυτό τους και να αποδείξουν ότι τελικά αν κατεφέρουν αυτό μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.Σήμερα θα απαντήσω στον ίδιο μου τον εαυτό ότι η αλήθεια είναι λίγο από όλα όσα ανέφερα μα κάπου στην πορεία συλλογίστηκα τι σημασία έχει.Σημασία έχει ότι τρέχουν.
Ξεκίνησα και έδινα περισσότερη σημασία σε αυτά που κάθε μέρα μου έλεγε γύρω απο το τρέξιμο.Είχε τόση ανάγκη να μου μιλάει για αυτο να μου εξηγεί να μου δείχνει πίστευε ότι θα κατανοήσω και ίσως και εγώ θελήσω να συμμετέχω σε αυτο.Η αλήθεια είναι ότι ,μου αρκούσε να τον βλέπω ευτυχισμένο και το τρέξιμο τον έκανε πραγματικα χαρούμενο.Εγώ από την αλλη καθημερινά έμπαινα και όλο ποιο βαθιά στη φιλοσοφία αυτου του αθλήματος.Όχι δεν είναι κάτι εύκολο.Πρέπει να ξέρεις που θες να φτάσεις τι στόχους έχεις θέσει και γιατι πραγματικά το κάνεις.
Αν δώσεις απαντήσεις σε αυτα μπορείς εύκολα θα κατανοήσεις και θα προχωρήσεις και το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα καλό ζευγάρι αθλητικά παπουτσια και μια φόρμα.Ύστερα αρχίζεις να μαθαίνεις οτι χρειάζεται να φροντίζεις τη διατροφή σου,να πίνεις αρκετό νερό,να μάθεις να χειρίζεσαι την ανάσα σου, να κάνεις τις εξετάσεις που χρειάζεται να έχεις τη σωστή ενδυμασία για κρύο και για ζέστη και πάνω απο όλα διάθεση να κάνεις αυτό το άθλημα.
Όπως προανέφερα είναι ένα αθλήμα μοναχικό.Μπορεί κάποιος να τρέχει μισή ώρα κάποιος άλλος για ώρες ή και για μέρες.Πόσο εντύπωση θυμάμε μου έκανε οτι υπάρχουν δρομείς που τρέχουν για πολλά εικοσιτετράωρα συνεχόμενα.Είναι τρελλοί σκέφτηκα δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση.Και όμως αναλλογιστήτε πως ένας τρελλός καταφέρνει και το κάνει αυτό???Θέλει τόση ψυχική δύναμη τόση ώρα τρέχεις μόνος το μόνο που βλέπεις είναι η ευθεία σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό.Το σώμα σου όσο καλά και να έχεις προπονηθεί κάποια στιγμή σε εγκαταλείπει τότε η ψυχή είναι αυτή που βγαίνει απο το σώμα και εσυ απλά προχωράς.
Τρόμαζα κάθε φορά που τον έβλεπα να φτάνει σε αυτό το επίπεδο της εξάντλησης στο σημείο που λές δεν έχω άλλη δύναμη εγώ φώναζα και εκείνος χαμογελούσε γεμάτος χαρά όλο και ποιο πολύ.Ερχόταν στο σπίτι έβαζε πάγους στα γόνατα έπινε λίτρα νερό ζητούσε τροφή με πρωτείνες.Έπρεπε να ήμουν δυνατή δίπλα του να μην δείχνω το φόβο μου την αγωνία μου έπρεπε να πέρνει κουράγιο και δύναμη όχι απελπισία και φόβο και πάνω απο όλα να έχει την ψυχικη του ηρεμία.Θεέ μου πως θα το κατάφερνα αυτό?Σκέφτηκα πάνω από όλα είναι ένα άθλημα τι κακό μπορεί να του κάνει?Προσπαθούσα να πίσω τον εαυτό μου αλλά δεν σταμάτησα να ψάχνω τι είναι το τρέξιμο και αυτό με βοήθησε αρκετά στο να κατανοώ ακόμα πιο πολύ τι συμβαίνει.
Εκείνος καταπονεί τον εαυτό του τρέχει τόσες ώρες πρέπει και εγώ να φανώ δυνατη δίπλα του και απο το να φοβάμαι να είμαι εκέι σε κάθε προσπάθεια του.
Οι δρομείς είναι άνθρωποι παθιασμένοι με αυτό που κάνουν το αγαπούν πραγματικά νιώθουν ολοκλήρωση νιώθουν ικανοποίηση στον υπέρτατο βαθμό δεν μπορούν να διανοηθούν ότι θα περάσει η εβδομάδα και δεν θα πάνε έστω για ένα πενταράκι όπως είθισται να λένε και εσύ πρέπει να αποφασίσεις να ζήσεις με αυτό όχι απαραίτητα να το ασπαστείς αλλα σίγουρα να το βάλεις στη ζωή σου.Πρέπει να μάθεις να ακούς τα άγχη τους να συμβιβαστείς αν όχι να κατανοήσεις ότι θα είναι μέρος απο τη καθημερινότητα σου.Να είσαι δίπλα τους σε προπονήσεις,σε αγώνες.Να τους βοηθάς απο το να τους δίνεις απλά νερό ή μια πετσέτα στο τελείωμα μιας προπόνησης ή απο το να κάθεσαι μαζί τους και να συζητάς για τους επόμενους στόχους αύξησης χιλιομέτρων ή συμμετοχης σε διοργανώσεις.Υπομονή και κατανόηση δύο τόσο απλές λέξεις αλλά τόσο σημαντικές για εμάς που απλά είμαστε δίπλα τους.
Πηγή