Τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια η κοινωνία μας δέχεται μια αδυσώπητη επίθεση από την ίδια της την κυβέρνηση με όποια παραλλαγή κι αν εμφανίζεται αυτή.
Η μνημονιακή ιδεοληψία που έχει επικρατήσει αυτό το διάστημα και έχει βυθίσει τη χώρα μας σε ένα σπιράλ ύφεσης, μέσω διάφορων μέτρων τα οποία αποδεικνύεται πως είναι καταδικασμένα να αποτύχουν, αφού αποτελούν κρίκους σε μια αλυσίδα μέτρων από τα οποία δεν έχει επιτύχει κανένα τα τελευταία χρόνια τον στόχο του, αλλά και στερούνται λογικής.
Ας γυρίσουμε όμως λίγα χρόνια πίσω και ας θυμηθούμε τον λόγο για τον οποίο εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα ο πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου μας ανακοίνωνε από το Καστελόριζο, με φόντο το απάνεμο λιμάνι του, την είσοδο της χώρας μας σε μια νέα εποχή, στην εποχή του Δ.Ν.Τ και της Τρόικα, σε μια εποχή διάλυσης της παιδείας της υγείας των ιδιωτικοποιήσεων αλλά και του ξεπουλήματος της ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού λαού, σε μια εποχή κόλαση, σε μια εποχή αριθμολαγνίας, βάζοντας στο πλάνο κέρδη και ζημιές, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές.
Δεν θα υποκύψω στον πειρασμό να αναφερθώ στο συγκεκριμένο σχέδιο που πλέον αρχίζει και αχνοφαίνεται πίσω από τους καπνούς που έχει δημιουργήσει η “πυρπόληση” της κοινωνίας μας και ειδικότερα του κόσμου της εργασίας και των μεσαίων στρωμάτων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Και αυτό γιατί το θέμα που θέλω να προσεγγίσω κινείται σε διαφορετικό επίπεδο και ασχολείται με την αρχή της λύσης, καθώς και το ηθικό δικαίωμα να απαιτήσουμε μια τέτοιου είδους.
Η είσοδος, λοιπόν, της χώρας μας σε αυτή την ολέθρια εποχή πραγματοποιήθηκε με αιτιολογία την απαγορευτική δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας από τις αγορές, καθώς τα ασφάλιστρα κινδύνου (C.D.S) είχαν εκτοξευθεί στα ύψη και όλα αυτά εξαιτίας του τεράστιου και μη διαχειρίσιμου-βιώσιμου χρέους.
Ας δούμε όμως μια χώρα, η οποία στέκεται στην κορυφή της πυραμίδας της Ε.Ε, τη Γερμανία πώς είχε χειριστεί ανάλογες περιπτώσεις και αν η πρόταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α - Ε.Κ.Μ για έλεγχο του χρέους βάσει διεθνούς δικαίου, για διαγραφή του επαχθούς μέρους του έτσι, ώστε να καταστεί βιώσιμο, αλλά και για ρήτρα ανάπτυξης με την οποία θα δεσμευόμαστε για την αποπληρωμή του υπολοίπου μπορεί να έχει τουλάχιστον ηθική υπόσταση.
Το 1930, λοιπόν, και ενώ η Γερμανία λόγω αποτυχίας της να διευρύνει τη φορολογική βάση πέρα από τα συνήθη υποζύγια, οδηγείται σε εξωτερικό δανεισμό έτσι, ώστε να καλύπτει τις εσωτερικές ανάγκες που προκύπτουν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια πυραμίδα η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και στην πυροδότηση ενός ντόμινο που θα συμπαρέσυρε όλο το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.
Αυτό έγινε αντιληπτό στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και ο τότε πρόεδρος των Η.Π.Α, Χούβερτ, τον Ιούνιο του ’31 πήρε την πρωτοβουλία και ανακοίνωσε το μορατόριουμ κατά το οποίο η Γερμανία θα σταματούσε να αποπληρώνει της πολεμικές αποζημιώσεις σε Η.Π.Α και Γαλλία, που της είχαν επιβληθεί μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο για ένα χρόνο.
Το μορατόριουμ Χουβερτ αποδείχτηκε όμως ανεπαρκές και τότε η Γερμανία προχώρησε σε δραστικά μέτρα.
Διέκοψε ολοκληρωτικά την εξυπηρέτηση των δανειακών της υποχρεώσεων προς το εξωτερικό. Ταυτόχρονα επέβαλε περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων προς το εξωτερικό.
Εθνικοποίησε τις πέντε μεγαλύτερες τράπεζες.
Και τέλος αποχώρησε από τον λεγόμενο κανόνα χρυσού, δηλαδή, αποδέσμευσε το νόμισμά της από την ισοτιμία με τον χρυσό και μπόρεσε να εφαρμόσει δική της νομισματική πολιτική.
Αν η παραπάνω συμπεριφορά του Γερμανικού κράτους μας οπλίζει με επιχειρήματα αυτά δεν είναι τα τελευταία.
Αμέσως μετά τη λήξη του Β' παγκόσμιου πολέμου η Γερμανία θα γλιτώσει ένα τεράστιο ποσό χρέους με την μετάθεση των πολεμικών αποζημιώσεων έπειτα από την ενοποίηση, αλλά και πάλι αυτό παραμένει τεράστιο.
Έτσι, λοιπόν, το 1953 η οικονομία τους βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σημείο, εάν πληρώσει το χρέος της θα βυθιστεί στην ύφεση, εάν όχι θα εκτιναχτεί.
Για άλλη μια φορά η Η.Π.Α εμφανίζονται ως από μηχανής θεός και επιβάλλουν στους υπόλοιπους Ευρωπαίους ένα γενναίο κούρεμα. Με αυτό η χώρα βρέθηκε με το μικρότερο λόγo, χρέους /Α.Ε.Π στην ιστορία της, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε η οικονομία της να βυθίζεται λόγω χρέους.
Συνυπολογίζοντας και τη ρήτρα ανάπτυξης, η Γερμανία είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα σε επίπεδο ανάπτυξης σε σχέση με τις χώρες τις οποίες είχε ισοπεδώσει λίγα χρόνια πριν.
Έτσι, αρχίζει να συντελείται το οικονομικό τους θαύμα στο οποίο βοήθησαν και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που έφευγαν από μια κατεστραμμένη χώρα, που το μόνο εργαλείο ανάπτυξης το σχέδιο Μάρσαλ, διασπαθιζόταν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στους ημετέρους τους.
Μην βιάζεστε, όμως, υπάρχει και συνέχεια στα “κανόνια” αυτών που μας κουνάν το δάχτυλο, και εννοώ την κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ.
Και φτάνουμε στην εποχή της ενοποίησης όπου και πραγματοποιείται η τρίτη μεγάλη στάση πληρωμών.
Ο Χέλμουτ Κολ αποφασίζει να μην τροποποιήσει την συνθήκη του Λονδίνου (ως όφειλε) για το εξωτερικό χρέος του 1953 και η Γερμανία δεν χρειάστηκε να πληρώσει ούτε τις αποζημιώσεις, αλλά ούτε και τα κατοχικά δάνεια που πήρε με την δύναμη των όπλων, κάτι που την βοήθησε να ανταπεξέλθει στο βάρος της ενοποίησης, αλλά και των αποτυχημένων ιδιωτικοποιήσεων της Τρόιχαντ στην Ανατολική Γερμανία.
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως τα παραπάνω παραδείγματα δεν έχουν ως σκοπό να υποδαυλίσουν κάποιο μίσος η απέχθεια προς τον Γερμανικό λαό, που τα “χαμηλά” κοινωνικά στρώματα του ήδη αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις της κρίσης που προχωρά ακάθεκτη λόγω της αδιαλλαξίας της κυρίας Μέρκελ της κυβέρνησής της και των εδώ συνεργατών της, η οποία ενεργεί λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα των ολιγαρχών.
Όπως δεν έχουν σκοπό, επίσης, να αφήσουν να κρύψουν τις ευθύνες της ντόπιας πολιτικής ελίτ που τόσα χρόνια με τις επιλογές της μας οδήγησε εδώ, και συνεπικουρούμενη από τους κρατικοδίαιτους δήθεν επιχειρηματίες που λυμαίνονταν και συνεχίζουν να λυμαίνονται την περιουσία των Ελλήνων, μέσω της παραπληροφόρησης και της τρομοκρατίας των Μ.Μ.Ε που τους ανήκουν σε τοπικό ή πανελλαδικό επίπεδο, και συνεχίζουν να το κάνουν ακόμη και την ύστατη ώρα.
Αυτό που έχω σκοπό, είναι να αναδείξω το ηθικό πλεονέκτημα της πρότασης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α - Ε.Κ.Μ και του Ελληνικού λαού, που λέει όχι στην εξαθλίωση και στο ξεπούλημα και προτείνει ένα μορατόριουμ πληρωμής του νόμιμου χρέους με γνώμονα πάντα τις ζωές των Ελλήνων, και όχι τα κέρδη και τις ζημιές τραπεζιτών και τοκογλύφων.
Μια πρόταση η οποία θα πρέπει να διεκδικηθεί από τον Ελληνικό λαό όχι μόνο με την ψήφο του στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α - Ε.Κ.Μ, αλλά με την στήριξη της μέσα από τα κινήματα στους δρόμους και τις πλατείες, θα είναι μια πραγματική μάχη, μια μάχη για την επιβίωση και το μέλλον μας, γιατί το μόνο που μπορείς να αλλάξεις με το τηλεκοντρόλ, είναι κανάλι...
ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
9/12/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου