ΚΑΣΤΟΡΙΑ: 15+ 1 Έλληνες του Ντουμπάι. Ένας από αυτούς ο πόντιος γουναράς Κώστας Χατζηδημητριάδης

Ο ξενοδόχος που επιμένει ελληνικά

«Τι κάνεις; Περίμενε, έρχεται!», λέει ο Τσάρλι, ο Φιλιππινέζος ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου. Ξέρει άλλες δυο τρεις φράσεις στα ελληνικά, για να αποστομώνει τους Eλληνες τουρίστες και να καλοπιάνει το αφεντικό. Ο ιδιοκτήτης του
Majestic -πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα πολυτελή ξενοδοχεία που δεν «πνίγεται» στην κιτς αραβική γαρνιτούρα- είναι ο Aλεξ Οικονομίδης. Στις δημόσιες σχέσεις, του ξενοδοχείου η αδερφή του, Φαίη. Υπεύθυνος της ρεσεψιόν ο Πάνος Πογάνος. Του εστιατορίου, ο Γιάννης Μπαξεβάνης.
Ακούγοντας τον Aλεξ να μιλάει, δύσκολα καταλαβαίνεις πως έχει μείνει μόνο ένα χρόνο στην Ελλάδα. Eζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο Μπαχρέιν και έμαθε καλά ελληνικά «στο στρατό και στην Αγγλία κάνοντας παρέα με Eλληνες», όταν πήγε να σπουδάσει μάνατζμεντ. Εδώ και 4 χρόνια μένει στο Ντουμπάι. Αφορμή για να έρθει, στάθηκε ο πατέρας του που δραστηριοποιείται στη Μέση Ανατολή, «έχουμε μια εταιρία που χτίζει μαρίνες». Η αιτία, «ήθελα να κάνω κάτι δικό μου, να φτιάξω τη ζωή μου. Για δυόμισι χρόνια δεν έκανα διακοπές, δεν έβγαινα τα βράδια. Δούλευα 18 ώρες την ημέρα. Δεν λέω ότι κάτι τέτοιο το κάνει ένας σούπερμαν. Χρειάζεται χρόνος, θέληση και πίστη». Ο 28χρονος Αλεξ, μέσα σε 9 μήνες μετέτρεψε ένα μπλοκ διαμερισμάτων στο 4αστερο ξενοδοχείο Majestic. «Αν και είναι 4 αστέρων, προσφέρει υπηρεσίες 5 αστέρων. Θέλουμε καλό στάνταρ χωρίς πολλά λεφτά». Καθόμαστε στο σαλόνι μιας σουίτας του Majestic, που βρίσκεται δίπλα από το World Trade Centre (εκεί γίνονται οι περισσότερες εκθέσεις), κοντά σε όλες τις κεντρικές τράπεζες. «Εδώ δεν μπαίνει ποτέ λουκέτο. Τώρα που είναι, τουριστικά, χειμώνας, πέφτει η κίνηση, αλλά ποτέ δεν κλείνουν τα ξενοδοχεία, όπως στην Ελλάδα». Για να επανδρώσει το ξενοδοχείο με υπαλλήλους, «ταξίδεψα στο Νεπάλ και τις Φιλιππίνες. Αυτές οι χώρες έχουν φθηνά εργατικά χέρια. Ετσι, μπορείς να έχεις πολλά άτομα για πολλές δουλειές». Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε αφορούν «στην ιδιοσυγκρασία των Αράβων. Αργούσαν, παλιότερα, να δώσουν το O.K. για μια δουλειά. Τώρα τα πράγματα τρέχουν, οι νόμοι είναι ελαστικοί, το Ντουμπάι έχει αλλάξει…Το ’96, αυτή η περιοχή που σήμερα έχει δρόμους με τέσσερις λωρίδες, ήταν έρημος». Τα ταξίδια του στην Ελλάδα περιορίζονται σε «διακοπές στη Μύκονο τα καλοκαίρια. Μου λείπουν οι ελληνικές παραλίες. Τα μικρά ελληνικά ταβερνάκια που ξεπροβάλλουν σε κάθε σοκάκι».




Πάνος Μανωλόπουλος

Ο άνθρωπος πίσω από τους διευθυντές

«Οι Ελληνες νομίζουν ότι είναι μπουρίκουλ κουμούντουλου. Στα ρουμανικά σημαίνει ο ομφαλός της γης». Ο Πάνος Μανωλόπουλος θα το έλεγε στα αραβικά, αλλά δεν έχει πάνω από 7 μήνες στο Ντουμπάι. Τα τελευταία 10 χρόνια ζούσε στη Ρουμανία. «Οταν δουλεύεις στο εξωτερικό, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πρέπει να τα μάθεις όλα από την αρχή». Είναι ο διευθύνων σύμβουλος της αμερικανικής εταιρίας Stanton Chase στη Μέση Ανατολή. Με λίγα λόγια, δουλειά του είναι να επιλέγει τα ανώτατα στελέχη των εταιριών που δραστηριοποιούνται στο Ντουμπάι, το Ομάν, το Κατάρ, το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ, τη Σαουδική Αραβία, το Λίβανο, τη Συρία και την Ιορδανία. Συναντηθήκαμε στον οικισμό Springs (όπου μένουν οι περισσότεροι Ελληνες του Ντουμπάι). Στην παρέα μας η «superwoman» σύζυγός του -δεν είναι εύκολο να τα βγάλεις πέρα με τα δίδυμα μωρά τους, Μάνο και Αριάννα (ηλικίας 1,5 έτους) που τρέχουν, τσακώνονται και έχουν κάνει το σπίτι άνω κάτω…
Προτού η προαγωγή του τον φέρει στο Ντουμπάι, ο Πάνος Μανωλόπουλος δούλευε με ρυθμούς Ευρώπης: χρονοδιάγραμμα, πίεση, άγχος. Τώρα δουλεύει με ρυθμούς Μέσης Ανατολής. «Η μεσανατολική έννοια του business plan με κάνει έξαλλο. Οι δουλειές εδώ γίνονται αργά. Ολα πρέπει να ωριμάσουν, να σε γνωρίσει ο άλλος. Αν δώσεις ένα ραντεβού, δεν είναι ακριβώς ραντεβού. Τυπικά είναι στις 9, ουσιαστικά στις 12. Πρέπει να οργανωθείς σύμφωνα με τους Αραβες, να λάβεις υπόψη σου το ραμαζάνι, κατά τη διάρκεια του οποίου όλα σταματούν. Να λάβεις υπόψη τις διακοπές -δεν τις θυσιάζουν για τίποτα. Γενικά η ζωή τους είναι χαλαρή. Δεν τους ενδιαφέρει να περάσουν στο πανεπιστήμιο, να τελειώσουν, να βρουν δουλειά. Ετσι κι αλλιώς, μόλις παντρευτούν, ο σεΐχης θα τους εξασφαλίσει σπίτι και οικόπεδο». Μια επαγγελματική συνάντηση που είχε προσφάτως: «Μιλάω με έναν multi billionaire, κλείνουμε μια μεγάλη συμφωνία. Ενώ μιλάμε, εκείνος βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο, βγάζει το σανδάλι και ξύνει τα δάχτυλά των ποδιών του. Αλλά είναι απόφοιτος του Χάρβαρντ και οδηγεί μια Bentley. Ξαφνικά μου λέει, “δεν πάμε να κάνουμε μια σάουνα;” Τι να του πεις; Οι υπογραφές θα πέσουν εκεί…». Η καταγωγή του από την Τρίπολη. Σπούδασε Νομική, έκανε μεταπτυχιακό και διδακτορικό στις διεθνείς σχέσεις και το διεθνές δίκαιο στην Αγγλία, για ένα χρόνο δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ουαλίας και αφού δούλεψε κάποιο διάστημα στην Ελλάδα, έφυγε στη Ρουμανία. «Το μωσαϊκό εθνικοτήτων που συναντάς στο Ντουμπάι, σου ανοίγει τον ορίζοντα».



Μιχάλης Παναγιωτάκης

Η ψυχή της μόδας

Αν κάτι σε «καταδιώκει», σε καταδιώκει ακόμα και στη Μέση Ανατολή… «Αλήθεια, είστε από τον Ελεύθερο Τύπο; Κι εγώ πριν από χρόνια δούλευα στο διαφημιστικό τμήμα της εφημερίδας!». Αυτά στο τηλέφωνο. Από κοντά, ο Μιχάλης Παναγιωτάκης προδίδει με το trendy παρουσιαστικό του το φετίχ του: τη μόδα. Οταν, δε, ανοίξει το βαλιτσάκι με τα σχέδια που κάνει ο ίδιος, καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται απλά για φετίχ αλλά για μεγάλη αγάπη. Η business κάρτα του βέβαια γράφει event manager (ελληνιστί διοργανωτής εκθέσεων και διεθνών εκδηλώσεων). Και το βιογραφικό του έχει σπουδές μάρκετινγκ, «συνέχισα στο event managing, ήμουν στην Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με τη μόδα, πάντα όμως ενημερωνόμουν για τις τάσεις».
Η συνέχεια έχει ως εξής: Μετά τους Αγώνες ήρθε στο Ντουμπάι, διακοπές. «Είχα φίλους που δούλευαν εδώ. Είπα στη γυναίκα μου πάμε για κάτι διαφορετικό. Μου άρεσε το μέρος. Οι φίλοι μάς έλεγαν να μείνουμε, να το σκεφτούμε… Γυρίσαμε πίσω, έστειλα το βιογραφικό μου, κάναμε συνάντηση με την εταιρία Concept event που συνεργάζομαι τώρα και ξεκίνησα με μια τελετή βραβείων». Πίνουμε ένα βιαστικό εσπρέσο, γιατί «ο χρόνος δεν μου φτάνει», σε ένα από τα ξενοδοχεία του Media Centre (του συγκροτήματος στο οποίο στεγάζονται όλες οι εφημερίδες, τα κανάλια, οι διαφημιστικές). Δίπλα μας δύο Αραβες, σερφάρουν στο Ιντερνετ, μια κοπέλα με μπούρκα μιλάει στο i-Phone και ο Μιχάλης μάς μιλάει για την εβδομάδα μόδας του Ντουμπάι, της οποίας είναι διοργανωτής: «Το κομμάτι της μόδας εξελίσσεται στο Ντουμπάι. Η εβδομάδα μόδας ξεκίνησε με μεγάλη επιτυχία. Εχουν πάρει μέρος σχολές μόδας, έρχονται σχεδιαστές από άλλες χώρες. Σε γενικές γραμμές οι Αραβες είναι ανοιχτοί. Στην αρχή αναρωτιόμουν πώς θα τα δεχτούν… Μετά το είδα στην πράξη… Δεν μπορείς να παρουσιάσεις εντελώς αποκαλυπτικά ρούχα. Εντάξει, υπάρχουν μίνι φορέματα, αλλά δεν χρειάζεται να το παρακάνεις. Εχουμε και ρούχα με επιρροές αραβικές». Ο Μιχάλης επιμένει ότι το κομμάτι της μόδας εξελίσσεται στο Ντουμπάι. Κι εγώ -έχοντας εικόνες μπούρκας και κελεμπίας στο μυαλό- τον ρωτώ αν περιορίζεται σε ένα ζευγάρι γυαλιά γνωστής φίρμας και ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα. «Αυτά είναι για το φαίνεσθαι», με διακόπτει. «Τις εμιράτισσες τις ενδιαφέρει πολύ η εμφάνισή τους. Οταν είναι μεταξύ τους, στα σπίτια, βγάζουν τις μπούρκες και φοράνε τις τουαλέτες. Ακολουθούν τη μόδα, αγοράζουν ακριβές τουαλέτες, όχι για να κάνουν μια δημόσια εμφάνιση -ούτε για να τις δουν οι άντρες τους- αλλά για να τις δείχνουν η μία στην άλλη». Τα τελευταία τρία χρόνια «άνοιξε το μυαλό μου. Το καλό με το Ντουμπάι είναι ότι, ενώ είσαι σε αραβικό έδαφος, δεν το καταλαβαίνεις. Ολοι ενδιαφέρονται για τη δουλειά, ανοίγει το μυαλό, βλέπεις άλλες κουλτούρες, χριστιανούς, ινδουιστές, μουσουλμάνους». Η γυναίκα του είναι υπεύθυνη επικοινωνίας σε μια γκαλερί. Πριν από τρεις μήνες έφερε στη ζωή, (σε αραβικό νοσοκομείο) την κορούλα του, τη Μελίνα, «Δεν ξέρω αν θα γυρίσω πίσω. Προς το παρόν θα μείνουμε εδώ».




Νίκος Ευαγγελόπουλος

Ο… «Chiquita-man»

Μεταξύ γκολφ, γραφείου, σπιτιού και οικογένειας συναντήσαμε τον -Πατρινό στην καταγωγή- Νίκο Ευαγγελόπουλο, κάτω από τους εξωτικούς φοίνικες του Jumeirah Beach Hotel. Τα τελευταία τρία χρόνια είναι ο γενικός διευθυντής της Chiquita στη Μέση Ανατολή. Προτού δεχτεί τη θέση, που τον έφερε μόνιμα στο Ντουμπάι, είχε αναλάβει τη δημιουργία ενός εργοστασίου νερού στο Αφγανιστάν. Εκείνη την περίοδο άφησε πίσω του τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, έκλεισε την πόρτα σε ένα παρελθόν… γεμάτο ανθρακικό (για 18 χρόνια δούλευε στην Coca-Cola, στη Μέση Ανατολή) και βρήκε… την υγειά του στις μπανάνες! «Το καράβι ξεκινάει από τις Φιλιππίνες με προορισμό το Ντουμπάι, μετά πηγαίνει στο Αμπουντάμπι, το Μπαχρέιν, τη Σαουδική Αραβία. Μια από τις μεγαλύτερες αγορές μας είναι το Ιράν. Μετά ακολουθεί η Σαουδική Αραβία».
«Δέκα μέρες πριν από το πραξικόπημα του ’67 μεταναστεύσαμε στον Καναδά. Εγώ, η αδερφή μου, η μητέρα μου ο πατέρας μου. Εκεί μεγάλωσα, τέλειωσα δημοτικό, γυμνάσιο, πανεπιστήμιο. Γύρισα στην Ελλάδα και δούλεψα. Οταν ξεκίνησα να δουλεύω στην Coca-Cola, ως φοιτητής, κουβαλούσα κιβώτια… Μόλις πήρα το δίπλωμά μου στα οικονομικά, μπήκα στο μάνατζμεντ».
Με θέα το επιβλητικό Burj Al Arab, ο Νίκος Ευαγγελόπουλος θυμάται το Ντουμπάι που πρωτογνώρισε πριν από 5 χρόνια. «Ηταν το Burj, το Jumeirah και οι παραλίες. Και πιο πέρα έρημος. Τώρα περιμένουμε να σταματήσει αυτός ο οργασμός της ανοικοδόμησης, να περάσει αυτό το μεταβατικό στάδιο». Εξω έχει σχεδόν 50 βαθμούς. «Ηρθατε λάθος εποχή. Από Οκτώβρη μέχρι Μάρτιο το Ντουμπάι είναι φανταστικό. Αν είσαι λάτρης της θάλασσας, κάνεις μπάνιο όλο το χειμώνα. Αν είσαι λάτρης του γκολφ, είναι παράδεισος». Ο ίδιος είναι δεινός γκολφέρ. Με το γκολφ ασχολούνται και οι δύο κόρες του, η 16χρονη Ηρώ και η 9χρονη Σταματία-Μαρία. «Στο σχολείο των κοριτσιών υπάρχουν 110 διαφορετικές φυλές. Φαντάσου ένα παιδί να μεγαλώνει σε αυτό το περιβάλλον… Είναι φοβερή εμπειρία. Είμαστε σε μια μουσουλμανική χώρα, ντυνόμαστε όπως θέλουμε, πιστεύουμε όπου θέλουμε, κυκλοφορούμε ασφαλείς». Η Ελλάδα τού λείπει. «Κυρίως η συναναστροφή μου με τον κόσμο και η κουλτούρα». Δεν θα άλλαζε όμως τη ζωή του στο Ντουμπάι: «τη δουλειά, τα χόμπι μου και την οικογενειακή αρμονία».







Αλέξανδρος Αννίβας

Μεταξύ θάλασσας και αυτοκινητόδρομου

Παρκάρει τη «Μουχρίτσα» (ένα αγωνιστικό Νissan 350 Z) στο γκαράζ και μας υποδέχεται σπίτι του με παγωμένους φραπέδες. «Δούλευα ως ανθυποπλοίαρχος σε μια ελληνική εταιρία, ώσπου άρχισα να τρελαίνομαι στο καράβι και αποφάσισα να βγω σε γραφείο, στην Αθήνα. Οταν είδα ότι δεν την παλεύεις με 800 ευρώ το μήνα, έφυγα. Τότε σκέφτηκα την καριέρα μου και τη ζωή μου...». Ο Αλέξανδρος, είναι ναυλομεσίτης. Εγκαταστάθηκε πριν ενάμιση χρόνο στο Ντουμπάι, «ερχόμουν όμως συχνά, επειδή εδώ δραστηριοποιείται ο πατριός μου, Κώστας Παπαντώνης. Ασχολείται με εμπόριο πετρελαίου -είναι ιδιοκτήτης μιας μεγάλης ναυτιλιακής, με έδρα την Φουτζέιρα». Οταν πρωτοήρθε στο Ντουμπάι, εντυπωσιάστηκε. «Σιγά σιγά συνηθίζεις και βαριέσαι τη ρουτίνα. Για παράδειγμα, θες να πας για καφέ, με τέτοιον καιρό, δεν μπορείς να κάτσεις έξω. Τα κλαμπ είναι ανοιχτά Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή ως τις 3. Τι να πρωτοκάνεις σε 3 ώρες;». Η διασκέδαση στην Ελλάδα τού λείπει. Αν και «εδώ το σέρβις είναι άψογο, σε αντιμετωπίζουν με το σεις και με το σας». Οι συνθήκες εργασίας «είναι καλύτερες εδώ. Ανεβαίνεις πιο γρήγορα. Στην Ελλάδα έχεις ανταγωνισμό μέσα στην ίδια σου την εταιρία, κοιτάνε όλοι να σου βγάλουν το μάτι. Για παράδειγμα, έχει κάποιος ένα βαπόρι, εσύ έχεις το φορτίο, κοιτάζει να σου πάρει το φορτίο για να το κλείσει μόνος και να πάρει την προμήθεια. Οι ξένες εταιρίες εκτιμούν την αποδοτικότητα της δουλειάς σου συνολικά». Η δουλειά του είναι «το ένα κόλλημα. Το άλλο είναι τα αυτοκίνητα…». Την «αρρώστια» για τα καρτ και στη συνέχεια για τους αγώνες. Ευτυχές γεγονός και για τους δύο η πίστα προδιαγραφών Formula που δημιουργήθηκε στο Ντουμπάι. «Το 2006 ήμασταν 3οι στο πρωτάθλημα των Εμιράτων, την επόμενη χρονιά πήραμε το πρωτάθλημα. Ο Κώστας οδηγεί, εγώ δοκιμάζω το αμάξι και το στήνω. Μέσα στο κόκπιτ μπορεί να ‘‘χτυπήσει’’ 65 βαθμούς. Εχουμε όμως πατέντα: ένα μπλουζάκι με σωληνάκια, που συνδέεται με ψυγείο το οποίο έχει τρόμπα και ανακυκλώνει παγωμένο νερό. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τραβάει ένα μεγάλο μέρος της θερμοκρασίας. Οι υπόλοιποι οδηγοί δε φοράνε. Για μένα προέχει η ασφάλεια του οδηγού ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου».




Ρένα Στολίδου

Αρχιτέκτονας στην «καρδιά» της αρχιτεκτονικής

«Η χώρα αυτή δίνει ευκαιρίες σε νέους». Η Ρένα Στολίδου, αρχιτέκτονας της εταιρίας Ανάπλαση, άρπαξε την ευκαιρία, την πιο κατάλληλη στιγμή. «Είχα πει ότι θα έρθω δοκιμαστικά, για ένα τρίμηνο. Τελικά είδα ότι εδώ υπάρχουν προοπτικές». Οταν κατέβηκε, από το αεροπλάνο, έτριβε τα χέρια της… «Είδα ένα τεράστιο εργοτάξιο. Τι καλύτερο για μένα... Με εντυπωσιάζει ο ρυθμός της κατασκευής. Το Ντουμπάι ζει αυτό που έζησε η Αθήνα στους Ολυμπιακούς του 2004, στον εκατονταπλάσιο βαθμό». Τους λίγους μήνες που μένει εδώ, είδε το Ντουμπάι να αλλάζει μορφή. «Τρελή ανοικοδόμηση, ενδιαφέροντα πρότζεκτ, ιδέες που ζηλεύει κανείς. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει πολεοδομική λογική. Ωραία τα κτίρια, αλλά πώς θα εξυπηρετηθεί ο κόσμος. Είναι μια πόλη που σχεδιάζεται για πολλούς, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι πετυχημένο εγχείρημα».
Η Ρένα σπούδασε αρχιτεκτονική στη Γλασκόβη, γύρισε στην Ελλάδα και παράλληλα με τη δουλειά της άνοιξε τη δική της εταιρία, την οποία συνεχίζει να «τρέχει». Αρχικά απογοητεύτηκε. «Στην Ελλάδα η ηλικία είναι τροχοπέδη. Οταν κάνεις δική σου δουλειά, δεν σε εμπιστεύονται. Αισθάνονται πιο άνετα με τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες. Δεν μετρούν το πόσο όρεξη έχει ο νέος για δουλειά».
Αυτή την εποχή έχει αναλάβει ένα ιππικό χωριό, 2.000.000 τμ., το οποίο εκτός από στάβλους και διαμερίσματα περιλαμβάνει 110 βίλες που προορίζονται για μόνιμες κατοικίες.
Σχεδιάζοντας μια αραβική κατοικία, ένας δυτικός αρχιτέκτονας «πρέπει να λαμβάνεις υπόψη τι θέλει ο Αραβας. Για παράδειγμα, υπερμεγέθεις χώρους, ξεχωριστά δωμάτια για τις γυναίκες, χώρους προσευχής. Στην αρχή, τη χρήση του μπαλκονιού τη θεωρήσαμε απαραίτητη, λόγω των καιρικών συνθηκών. Είδαμε, όμως, ότι δεν το χρησιμοποιούν ποτέ. Υπάρχει ένα θέμα ιδιωτικότητας. Οι Αραβες θέλουν να είναι σε χώρο που τον ελέγχουν. Αν ο αρχιτέκτονας είναι άντρας, συνήθως όλες οι συνεννοήσεις με την κυρία του σπιτιού γίνονται παρουσία του συζύγου». Μετά τη δουλειά η Ρένα, «όσο κουρασμένη και αν είμαι βγαίνω. Μένω σε ένα σπίτι, στην πλευρά της ερήμου. Τι να γυρίσω να κάνω μόνη;». Τη ρωτάω αν αντιμετώπισε δυσκολίες με τους Αραβες.
«Σε μια δημόσια υπηρεσία συναντήσαμε, με το συνεργάτη μου, τον υπεύθυνο, που ήταν Αραβας. Συζητούσαμε για ένα πρότζεκτ και κάθε φορά που μιλούσα προσπαθούσε να με αποφύγει, γιατί δεν ήμουν άντρας! Ο συγκεκριμένος ήταν μορφωμένος, είχε ζήσει στο εξωτερικό Στην αρχή σού κάνει εντύπωση αυτό, αλλά μετά ξεπερνιέται».




Νίκος Μιγδάλης

Ο… «άνθρωπός μας» στο Ντουμπάι

«Πολλές φορές, όταν έρχεσαι να κάνεις έκθεση στο Ντουμπάι, είναι σαν να πας στο φεγγάρι. Είμαι ο άνθρωπός σου. Υπάρχουν άλλοι που κανονίζουν τα μισά. Εμείς τα κανονίζουμε όλα». Ο Νίκος είναι 23 ετών, είναι συνεχώς «στην τσίτα», έχει χιούμορ και πολύ όρεξη για δουλειά. Οταν ανακοίνωσε στους γονείς του ότι φεύγει στο Ντουμπάι, είχε ήδη κάνει έρευνα αγοράς. «Μαζί με το συνεργάτη μου, τον Θεόφιλο, αποφασίσαμε να στήσουμε μια διαφημιστική below the line. Ψάχναμε λοιπόν στην Κίνα και τα Εμιράτα για μεγάλα εμπορικά κέντρα. Καταλήξαμε στο Ντουμπάι». Στη συνέχεια ο ΕΟΤ αποδέχτηκε την πρόταση που είχαν καταθέσει. «Είχαμε προτείνει ένα περίπτερο, που θα προμοτάρει την Ελλάδα, μέσα στο Emirates Mall. Εμειναν ενθουσιασμένοι». Στη συνέχεια μου εξηγεί ότι τα πράγματα δεν είναι απλά, όσο ακούγονται. «Οταν ήρθαμε πέρσι τον Αύγουστο, είδαμε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις οτιδήποτε εδώ. Χρειάζεσαι ντόπιους να εγγυηθούν, θέλουν άδεια για τα πάντα, είναι τρομερά γραφειοκράτες. Επρεπε να βρω δικηγόρο, σπίτι να μείνω, υπαλλήλους για την εταιρία. Υπάρχει κανένας που τα κάνει όλα; Οχι. Είμαστε εμείς. Είμαστε ο Βέγγος του Ντουμπάι». Ο Νίκος μεγάλωσε στην Αγία Παρασκευή, σπούδασε οικονομικά στην Πάτρα και έκανε μεταπτυχιακό στο μάνατζμεντ στην Αγγλία. Το παράδοξο που θυμάται και γελάει είναι ότι
«για να αποκτήσεις γραφείο, πρέπει να έχεις επιταγή από τράπεζα του Ντουμπάι. Για να κλείσεις το σπίτι σου, πρέπει να έχεις κατοικία! Δεν είχα ούτε σπίτι ούτε τραπεζικό λογαριασμό. Εκοψα ένα τσεκ κάπου στην Ελλάδα, το πήγα ως εγγύηση.». Κάθε μέρα- ακόμα και τα Σάββατα πηγαίνει στο γραφείο. Παρέες, φίλους, εξόδους και βόλτες δεν στερείται, «σήμερα θα μαζευτούμε όλοι σπίτι να παίξουμε κανένα χαρτάκι». Η κουβέντα γυρίζει και πάλι στη δουλειά. Αλλο ένα αστείο περιστατικό: Εχουμε έναν πελάτη, που θέλει να του φτιάξουμε ημερολόγια για μια έκθεση πριν από το νέο έτος. Εμείς τα φτιάχνουμε και τα πάμε σε ένα τυπογραφείο. Δυο μέρες πριν από την έκθεση, μου λέει ο προμηθευτής, “δεν μπορούμε να τα έχουμε”. Εχεις τρελαθεί, του λέω, έχεις υπογράψει! Εκανα κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ. Πήγα, τον πήρα από το μαγαζί του, τον έφερα στο γραφείο και τον κλείδωσα. Ημουν εκτός ελέγχου, κι εκεί που φώναζα, σηκώθηκε να φύγει. Βλέποντας την πόρτα κλειδωμένη, βάζει τα κλάματα! Παίρνει τηλέφωνα, κάνει αμέσως τα ημερολόγια, τον πληρώνω και τι μου λέει χαρούμενος; “Αφεντικό, πότε θα κάνουμε την επόμενη παραγγελία;” Η παγίδα στο Ντουμπάι είναι ότι δεν σου λένε όχι ποτέ. Εδώ μαθαίνεις να εκτιμάς το όχι… Το “δεν μπορώ”. Ρισκάρεις πάρα πολλά. Ειδικά στον τομέα μας, που κρίνεσαι μέσα σε τρεις μέρες».




Γιάννης Κορολής-Σωτήρης Κυριαζόπουλος

Μια γροθιά για το μεγαλύτερο νοσοκομείο του Dubai.

Οταν παρκάραμε έξω από το νεότευκτο City Hospital, το οποίο δεν έχει ανοίξει ακόμα τις πύλες του, νόμιζα ότι βρίσκομαι έξω από ένα ακόμη επτάστερο ξενοδοχείο. Μπαίνοντας μέσα είχα την ίδια αίσθηση. Ο Γιάννης Κορολής, πολιτικός μηχανικός, και ο Σωτήρης Κυριαζόπουλος, μηχανολόγος του Ακτορα, με ξενάγησαν στα 44.600 τ.μ. του πολυτελούς νοσοκομείου. Ο τελευταίος του όροφος είναι… πισίνα για τους γιατρούς και τις νοσοκόμες.
Ο Γιάννης Κορολής ήρθε στο Ντουμπάι το 2004, μαζί με τη γυναίκα του, η οποία εργάζεται στα γραφεία της Ολυμπιακής. Εχει συμμετάσχει στα μεγαλύτερα οικοδομικά έργα του Ντουμπάι, που «είναι το ιδανικό μέρος για καριέρα. Υπάρχουν βέβαια δυσκολίες. Ουσιαστικά, ξαναφτιάχνεις μια εταιρία από την αρχή, υπάρχει τεράστια γραφειοκρατία, εμπλέκονται πολλές εταιρίες στο ίδιο έργο, πρέπει να πάρεις άδεια για τα πάντα». Ο φίλος και συνεργάτης του, Σωτήρης Κυριαζόπουλος, «αν κοιτάξεις θα δεις μαχαιριές στην πλάτη», λέει χαριτολογώντας, σπούδασε στην Αγγλία. Πριν από τέσσερα χρόνια ήρθε από τη Νιγηρία (όπου δούλευε για την ίδια εταιρία) στο Ντουμπάι. «Ηρθα σαν να λέμε από το μηδέν στο δέκα. Κυριολεκτικά, από τη ζούγκλα στη μεγαλούπολη. Μου αρέσει η ζωή εδώ. Και από δουλειά και από διασκέδαση. Εχει χίλια πράγματα να δεις, χίλια μέρη να βγεις το βράδυ». Τριγυρίζουμε στις 210 κλίνες των ασθενών, στα VIP δωμάτια και στις προεδρικές σουίτες με τα διπλά και τα τριπλά σαλόνια- υποθέτω προορίζονται για κάποια λεχώνα από την οικογένεια του σεΐχη.
«Το Ντουμπάι θέλει να μαζέψει κόσμο από τις γύρω περιοχές. Να κρατήσει τους ασθενείς του, οι περισσότεροι εκ των οποίων πηγαίνουν σε νοσοκομεία του εξωτερικού», λέει ο Γιώργος. Δεν σκέφτεται να μείνει μόνιμα στο Ντουμπάι. «Παιδιά θα επέλεγα να μεγαλώσω εδώ. Αν τύχει, θα το κάνω». Ο Σωτήρης δεν θα μπορούσε να μείνει μόνιμα στην Ελλάδα. Προς το παρόν είναι αφοσιωμένος στη δουλειά και αυτό απαιτεί εκτός από όλα γερά νεύρα: «Ξέρεις τι σημαίνει να σου λένε από τη Γουέλκερ, την εταιρία που τρέχει το πρότζεκτ, “δεν μου αρέσει τελικά, το αλλάζω”!». Οπως και να ’χει, όλα περνούν με μια βουτιά στη θάλασσα. «Απέναντι από το σπίτι μου είναι η παραλία. Ερημος δηλαδή. Πηγαίνω αργά τα απογεύματα, όλο το χρόνο, είτε για ψάρεμα είτε για μπάνιο».




Γιώργος Δομέγιερ 

Πολιτικός μηχανικός στη χώρα των Πύργων…

«Το Ντουμπάι αποτελεί ένα φαινόμενο το οποίο έχω την τύχη να ζω αυτή τη στιγμή». Ο Γιώργος Δομέγιερ (Domeyer, λόγω της γερμανικής καταγωγής του πατέρα του) είναι πολιτικός μηχανικός, ετών 24. Εργάζεται για την ισπανική εταιρία ΜΚ4. Μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στο Μπρίστολ και αμέσως μετά την αποφοίτησή του έπιασε δουλειά στο Cambridge. «Μετά όμως ένιωσα την ανάγκη για αλλαγή, μιας και πολλά πράγματα ύστερα από 5 χρόνια στην Αγγλία με είχαν κουράσει». Το Ντουμπάι ήταν ήδη στο μυαλό του. «Διάβαζα συνεχώς άρθρα για τις κατασκευές που γίνονταν εκεί. Οταν πια άρχισα να ψάχνω για καινούργια θέση, μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να πάω πρώτα στη Βαρκελόνη για 6 μήνες και στη συνέχεια να μεταφερθώ στο Ντουμπάι. Φυσικά την άρπαξα, δίχως δεύτερη σκέψη! Η Βαρκελόνη είναι μια πόλη με εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον».
Σχεδιάζει να μείνει στο Ντουμπάι τα επόμενα τρία χρόνια. «Μετά θα δω τι θα κάνω. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαι επαγγελματικά και προσωπικά ευχαριστημένος». Λόγω δουλειάς έχει ταξιδέψει σε άλλες χώρες των Εμιράτων. «Για έναν πολιτικό μηχανικό υπάρχουν απίστευτες ευκαιρίες εδώ. Θα δεις πράγματα που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Επίσης, άμα είσαι ικανός, θα ανεβείς μέσα στην εταιρία σου γρήγορα. Δεν υπάρχει θέμα ηλικίας, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες όπου η ιεραρχία κρίνεται σχεδόν ηλικιακά. Για να είμαστε ειλικρινείς, ένα ακόμη κίνητρο του να δουλεύεις στην περιοχή οι αποδοχές. Μπορούν να συγκριθούν με ελάχιστα μέρη στον κόσμο…». Βέβαια, τονίζει ο Γιώργος, «όλα αυτά έρχονται με κόπο, καθώς εργάζομαι 6 μέρες την εβδομάδα και περίπου 10-11 ώρες καθημερινά». Το τίμημα του να ζεις σ’ αυτό το «σταυροδρόμι πολιτισμών», όπως το χαρακτηρίζει, είναι ότι αφήνεις πίσω «την οικογένειά μου και το καλό ελληνικό φαγητό». Μπορεί όμως και τα αντισταθμίζει, με τη δημιουργική δουλειά του. «Και το διαμέρισμά μου στο Dubai marina, το οποίο δεν θα άλλαζα με τίποτα




Ελένη Παϊπάη

Μια οικολόγος στο δάσος των ουρανοξυστών

«Τόσα χρόνια στην Αγγλία η περιβαλλοντική μου ηθική δεν κλονίστηκε τόσο όσο εδώ στο Ντουμπάι». Η Ελένη Παϊπάη είναι περιβαλλοντολόγος, της αγγλικής μελετητικής εταιρίας Halcrow. Μεγαλωμένη στον Βόλο, σπούδασε στην Αγγλία, όπου και δούλευε μέχρι που… «πριν από δύο χρόνια μού έτυχε να έρθω εδώ…». Το ραντεβού μας ήταν στην Deira -σκεφτήκαμε όσο μιλάμε, να κάνουμε μια βόλτα με τα παραδοσιακά βαρκάκια, τα dhows. Τελικά αναγκαστήκαμε να παραμείνουμε, μέσα στο αυτοκίνητο, με το air-condition ανεβασμένο στο φουλ.
«Η χειρότερη στιγμή για μένα ήταν μέσα στην έρημο. Σε ένα από τα βόρεια εμιράτα χτίζουν μια Πανεπιστημιούπολη. Αυτή η περιοχή ήταν γεμάτη ζωή, είχε βλάστηση και ζώα. Ηταν γεμάτη πουλιά και ερπετά. Τα ζώα της νύχτας δεν έχουν πια καμία ελπίδα. Στο πρότζεκτ αυτό υπέφερα».
Κάθε κατασκευή που γίνεται, περνάει από έλεγχο περιβαλλοντικών επιπτώσεων. «Οταν η εταιρία παίρνει ένα σχέδιο, ελέγχουμε τις πρωτογενείς, δευτερογενείς και τριτογενείς επιπτώσεις. Για παράδειγμα, τι θα συμβεί με τις αλλαγές των ρευμάτων, αν το πρότζεκτ είναι να επεκταθείς μέσα στη θάλασσα. Δραστηριοποιούμαστε κυρίως στα άλλα εμιράτα που δεν έχουν αναπτυχθεί τόσο γρήγορα και τόσο αλόγιστα, όπως το Ντουμπάι. Εδώ η ζημιά έχει ήδη γίνει. Ολα τα τεχνητά νησιά έχουν επιπτώσεις στην παραλία του Ντουμπάι. Θα πρέπει να φέρνουν άμμο ή να κάνουν επιπλέον έργα για να κρατάνε την άμμο σταθερή».
Η Ελένη δεν αντέχει την πόλη. Για 25 χρόνια που έμενε στο Στάνφορντ, κυκλοφορούσε με ποδήλατο. «Εδώ δεν αντέχεις να περπατήσεις ούτε 5 μέτρα». Μεγάλωσε στον Βόλο και αυτό που της λείπει περισσότερο, εκτός από την οικογένειά της, είναι «τα βουνά...».
Το σπίτι της βρίσκεται κοντά στην έρημο, σε μια όμορφη συνοικία, που βοήθησε την 7χρονη Ειρήνη και το 12χρονο Γιάννη να προσαρμοστούν ευκολότερα. «Τα παιδιά έχουν παρέες, παίζουν έξω ελεύθερα και είναι ενθουσιασμένα με το σχολείο. Τον περασμένο χειμώνα ο γιος μου πήγε εκδρομή, στο διαστημικό πάρκο της ΝΑSA, στη Σμύρνη. Μαθαίνουν αραβικά, γαλλικά και ισπανικά, οι καθηγητές τους έχουν μεράκι. Παράλληλα πηγαίνουν και σε ελληνικό σχολείο». Στο Ντουμπάι την κρατάει μόνο αυτό που την έφερε: «Η δουλειά μου. Εδώ βλέπεις την αρχή και το τέλος ενός έργου και αυτό έχει ενδιαφέρον. Στην Αγγλία δουλεύεις σε έργα τα οποία μπορεί να μη δεις ποτέ ολοκληρωμένα». Η τελευταία της μελέτη, η οποία έγινε βραχνάς των κατασκευαστών, ήταν πριν από δύο μήνες στο Αμπουντάμπι. «Εκεί μετατρέπουν μια παράλια περιοχή σε μαρίνα. Τους προειδοποιήσαμε ότι δεν πρέπει να επιτρέψουν στην ανακατεμένη άμμο να φύγει μακριά από την περιοχή του έργου».




Δημήτρης Κίτσιος

«Ελεγκτής» δισεκατομμυρίων δολαρίων

Από τα χέρια του περνάνε δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Δημήτρης Κίτσιος, στα 31 του, είναι υπεύθυνος για τον προϋπολογισμό των μεγαλύτερων έργων που γίνονται στην περιοχή του Περσικού Κόλπου. Επίσης είναι ο άνθρωπος που κρατάει…το ρολόι των έργων που αναλαμβάνει η ελληνική κατασκευαστική εταιρία Αρχιρόδον.
«Δεν έχει πολλή μεγάλη σημασία πόσο αποκλίνει το κόστος από το μπάτζετ. Προσπαθούμε βέβαια να μην υπάρχουν αποκλίσεις. Αυτό που μετράει είναι το χρονοδιάγραμμα. Οι πελάτες θέλουν τα έργα τους έτοιμα ακριβώς στα χρόνο που έχουν προγραμματίσει».
Με σπουδές πολιτικού μηχανικού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακό στο μάνατζμεντ στην Καλιφόρνια, ο Δημήτρης εργάζεται την τελευταία επταετία στο εξωτερικό: Σιγκαπούρη, Κατάρ, Σαν Φρανσίσκο, Λος Αντζελες. Στην Ελλάδα δεν έχει δουλέψει ποτέ. «Εχω δουλέψει σε αμερικανική εταιρία, κάνοντας ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνω τώρα. Χρηματοδοτούσα πρότζεκτ ως πελάτης. Τώρα μέσω του εργοδότη μου εξυπηρετώ τον πελάτη». Εδώ και επτά μήνες μένει μαζί με την αρραβωνιαστικιά του, η οποία άφησε τη Θεσσαλονίκη, για να τον ακολουθήσει «στη χώρα της χλίδας. Ακόμα και οι τουαλέτες πνίγονται στο χρυσάφι και στα τριαντάφυλλα».
Ιδιωτικά και δημόσια έργα, γέφυρες, λιμάνια, τεχνητά νησιά είναι υπό την εποπτεία του Δημήτρη Κίτσιου. «Το μεγαλύτερο έργο που έχουμε αυτή την εποχή είναι το Χαλίφα Πορτ, ένα λιμάνι, στην περιοχή μεταξύ Ντουμπάι- Αμπουντάμπι, ο προϋπολογισμός του οποίου ανέρχεται στο 1 δισ. ευρώ και ο προβλεπόμενος χρόνος παράδοσής του είναι πέντε χρόνια». Εκτός από τη δουλειά του («είναι η καλύτερη συγκυρία για οποιονδήποτε εμπλεκόμενο με κατασκευές να βρίσκεται στο Ντουμπάι, τέτοια έργα δεν γίνονται στην Ευρώπη») ο Δημήτρης απολαμβάνει το άψογο σέρβις στους χώρους διασκέδασης και ψυχαγωγίας και την απουσία των φόρων. «Είναι φοβερό να ζεις σε μια χώρα όπου όλα είναι αφορολόγητα».




Κώστας Χατζηδημητριάδης

Ενας Πόντιος γουναράς 

Βόλτα στην πιο ανθρώπινη πλευρά της πόλης που μοιάζει με ινδικό γκέτο. Εκεί τριγυρίζουν στους δρόμους. Συναντιούνται, τσακώνονται, γελάνε, τρώνε και ψωνίζουν. Είναι η άλλη πλευρά της Ντέιρα, στο Ντουμπάι. Μια ματιά στις βιτρίνες και τυφλώνεσαι από το χρυσάφι. Πόσο πάει; «Με το κιλό».
Εκεί βρίσκεται ένα παλιό, καθόλου ανακαινισμένο, καθόλου σύγχρονο εμπορικό κέντρο, γεμάτο γουναράδικα. Ο,τι πιο σύγχρονο έχει μέσα, είναι μια κυλιόμενη σκάλα. Κι εγώ την ανέβηκα ως τον τελευταίο όροφο για να βρω τον Κώστα. Για να τα λέμε με το όνομά τους, τον Κωστίκα. Είναι Πόντιος, γουναράς και δραστηριοποιείται στο Ντουμπάι τα τελευταία εννέα χρόνια.
Μπαίνω μέσα στο κατάστημα που είναι τίγκα στη γούνα. Η τηλεόραση είναι γυρισμένη σε ρωσικό μουσικό κανάλι και παίζει ρωσική ποπ. Ο Κώστας με πληροφορεί ότι δεν είναι «καμιά δεκαριά γουναράδες» όπως νόμιζα, αλλά περίπου 50 Ελληνες εδώ στο Ντουμπάι. Εχει ζήσει στη Ρωσία, είναι παντρεμένος με Ρωσίδα, και σε λίγους μήνες θα γεννηθεί το πρώτο τους παιδί. Πρώτοι και καλύτεροι πελάτες, φυσικά, οι Ρώσοι. «Το να βγάλουν βίζα για Ντουμπάι, είναι πολύ εύκολο. Ετσι τους χάσαμε από την Ελλάδα τους Ρώσους», μου λέει, ανοίγει το συρτάρι και ανεβάζει στο γραφείο ένα μπουκάλι βότκα. Γεμίζει τα ποτήρια και συνεχίζει: «Στην Ελλάδα χάσαμε το παιχνίδι. Κι εδώ, είμαστε πάνω που θα τα μαζέψουμε και θα φύγουμε. Πρέπει να βρούμε αναπτυσσόμενο κράτος. Η γούνα δεν έχει πατρίδα. Πατρίδα της είναι όπου πάνε οι Ρώσοι». Οι Ρώσοι συνιστούν το 90% της συνολικής πελατείας. «Ερχονται κάθε χρόνο και παίρνουν και δυο και τρία κομμάτια. Κι Αραβες-γκόμενοι έρχονται με τις κυρίες τους. Εκείνες βγάζουν τις μπούρκες, φοράνε τις γούνες κάθε Χριστούγεννα. Και φεύγουν διακοπές στη Νέα Υόρκη. Νούμερο τρία πελάτες είναι οι Σύριοι και οι Ινδοί». Προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργεί το σύστημα. «Δίνεις τα χαρτιά στον Αραβα σπόνσορα. Χωρίς αυτόν δουλεύεις μόνο σε ελεύθερη ζώνη. Στον σπόνσορα ανήκει το 0%. Και εσύ του δίνεις 16.000 dirham το χρόνο. Ενώ η βότκα ρέει, μου μιλάει για τις χρυσές εποχές της γούνας (μέχρι το 1985), το φως που άναψε στο τούνελ η ρωσική περεστρόικα και ψιθυριστά εξηγεί τη μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι γουναράδες στην Ελλάδα: «Πρέπει να δίνεις το 10 με 15% στους Ρωσοπόντιους». Ζωή στη γούνα δεν δίνει πάνω από 12 χρόνια. Μετά δεν ξέρει τι θα κάνει. «Δεν μπορώ να δω πέρα από την άκρη της μύτης μου». Ενας λόγος για να προσεύχεται στον προφήτη Ηλία, τον προστάτη των γουναράδων, είναι ότι «από το 2009 φορολογούμαστε. Το 5% επί της πώλησης και όχι επί της εισαγωγής». Την ώρα που έφευγα με αποχαιρέτησε… συνθηματικά στα ποντιακά. «Χάσον το λάδι, παρ’ τις γούνες».




Γιώργος Κλειβοκιώτης

Ο Έλληνας πίσω από τη Ντουμπάιλαντ

«Εδώ είναι τρελοκομείο. Ειδικά όταν δουλεύεις για την κυβέρνηση. Αυτά που συμβαίνουν εδώ δεν συμβαίνουν πουθενά. Κάποιος πήρε την απόφαση κι εσύ τρέχεις. Τα χρήματα δεν είναι εμπόδιο. Οσα και αν χρειαστούν, υπάρχουν». Ο Γιώργος Κλειβοκιώτης εδώ και ενάμιση χρόνο είναι διευθυντής εταιρικής ανάπτυξης σε πρότζεκτ της Ντουμπάιλαντ. Σε αυτή την τεράστια πόλη της ερήμου με τα θεματικά πάρκα, τα γήπεδα και τα πολυτελή ξενοδοχεία, όπου όλα χτίζονται από το μηδέν, ο Κωνσταντίνος, «αναλαμβάνω τα πάντα εκτός από το χτίσιμο. Αυτή την εποχή ασχολούμαι με το ‘‘Tiger Woods’’, το πρώτο γήπεδο που σχεδίασε ο Tiger Woods».
Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και έκανε μάστερ στο μάνατζμεντ στη Γαλλία και τη Σιγκαπούρη. Κι έπειτα ήρθε στο Ντουμπάι που «προσφέρει σε κάθε επαγγελματία την ευκαιρία να βρεθεί εδώ και τώρα σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές που ζει ο πλανήτης». Η εταιρία του, όπως λέει, «πρέπει να προσλάβει 5.000 άτομα τα επόμενα 5 χρόνια».
Είναι σίγουρος όμως πως δεν θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του σε αυτό το μέρος. «Βέβαια και θα γυρίσω στην Ελλάδα. Γενικά το Ντουμπάι δεν μου αρέσει. Εντάξει, στην αραβική κουλτούρα προσαρμόζεσαι. Αλλά μου λείπει ο καιρός. Δεν βλέπεις ποτέ γαλάζιο ουρανό. Ολα είναι μουντά. Τις προάλλες έβλεπα φωτογραφίες από την Ελλάδα με τους φίλους μου και όλοι με ρωτούσαν αν στον ουρανό έχω κάνει φότοσοπ. Δεν πίστευαν ότι μπορεί να έχει τόσο έντονο χρώμα».
Μόνο η δουλειά του τον κρατάει εδώ: «Για να δουλέψουμε ήρθαμε κι αυτό κάνουμε. Μην περιμένεις να σου πω ότι κάνω καμιά τρελή ζωή. Παρέες υπάρχουν, συναντιόμαστε, αλλά όπως και να ’χει, η οικογένειά σου και οι φίλοι σου είναι πίσω…». Φοράει τα γυαλιά ηλίου, βάζει μπρος το τζιπ και βγαίνουμε από την έρημο στον κεντρικό δρόμο που πήζει από τους γερανούς και τις μπουλντόζες. «Οδηγείς ένα αυτοκίνητο, που στην Ελλάδα δεν θα μπορούσες να αγοράσεις. Αλλοι έχουν προσωπικό οδηγό, μόνιμη καθαρίστρια μέσα στο σπίτι. Ζεις μια ζωή πλαστή».




Γιώργος Μαργαρώνης-Βάσω Ισμυρνιόγλου

Σεφ που υπογράφουν ελληνικά

Ενα high ελληνικό ρέσταραν στο Ντουμπάι. Και δύο Ελληνες σεφ που αυτή την εποχή μαζεύουν τις βαλίτσες τους- δεν βλέπουν την ώρα να γυρίσουν πίσω. Επίλεκτοι της «ομάδας Μπαξεβάνη», ο Γιώργος και η Βάσω είναι αρραβωνιασμένοι και ήρθαν στο Ντουμπάι τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ανέλαβαν το εστιατόριο ΕΛΙΑ -υπό το άγρυπνο μάτι του γκουρού της γεύσης Γιάννη Μπαξεβάνη. Η εμπειρία που αποκόμισαν «σπουδαία, αλλά καταφέραμε να προσαρμοστούμε μόνο κατά 30%. Μόνο η δουλειά μάς κράτησε». Το αποτέλεσμα, η Βάσω να κυνηγάει τον Γιώργο με το τηγάνι…
Γέννημα Περιστερίου, θρέμμα σαμιώτικο, ο 23χρονος Γιώργος Μαργαρώνης τον τελευταίο χρόνο ζει ως εξής: «ξενοδοχείο-δουλειά, δουλειά-ξενοδοχείο».
Το Ντουμπάι «ήταν μοχλός στην εξέλιξη της ζωής μου στη μαγειρική. Γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Και πήρα καλά λεφτά. Αλλά όσο καλά και να είναι τα λεφτά, δεν μένεις». Γιατί δεν μένεις; «Για τα απλά που σου λείπουν. Εδώ βγαίνεις στο μπαλκόνι, σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και δεν βλέπεις ουρανό. Ουρανοξύστες και όλα μουντά. Δεν έχει φως. Δεν αντέχεις τη ζέστη, 45 βαθμούς. Και στην Ελλάδα έχει ζέστη αλλά είναι αυτή η αύρα, η θαλασσινή, το αεράκι που τα αλλάζει όλα…». Οσον αφορά στη διασκέδαση, «πώς να βγεις όταν είσαι τόσο πτώμα... Πες ότι βγαίνεις, μόνο σε ξενοδοχεία μπορείς να πας. Είναι αυτό διασκέδαση; Ασε που τρεις το βράδυ κλείνουν τα πάντα». Τα απογεύματα «θες να παίξεις ένα ποδόσφαιρο, πού να πας; Τόση ζέστη». Η Σπαρτιάτισσα στην καταγωγή Βάσω Ισμυρνιόγλου είναι Σπαρτιάτισσα και στα λόγια… «Συνήθεια είναι το Ντουμπάι. Απλά δεν ήταν για μας».
Το εστιατόριο βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου Majestic. Και όταν πρωτοάνοιξε «για να βρούμε τα κατάλληλα υλικά, που θα ταιριάζουν στις ελληνικές γεύσεις, κάναμε ενάμιση μήνα». Η ΕΛΙΑ έχει συμμετάσχει σε διαγωνισμούς και βρίσκεται ανάμεσα στα 16 καλύτερα εστιατόρια του Ντουμπάι. «Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα εδώ είναι το γεγονός ότι συνεργάζομαι με διαφορετικές εθνικότητες. Επίσης ότι δεν υπάρχει εθνικισμός, δεν ενοχλείται κανείς από την καταγωγή σου. Στην Ελλάδα δεν είμαστε έτσι με τους ξένους», λέει η Βάσω και γυρίζει στην κουζίνα. Εκεί ο Γιώργος ετοιμάζει ένα γκουρμέ πιάτο, που ξετρελαίνει τους Αραβες: Φρέσκο ψάρι καπελωμένο με γίγαντες. Βάζουν όλη τους την τέχνη για να κερδίσουν τον ουρανίσκο του πελάτη. Και το καταφέρνουν, με μπακαλιάρο σκορδαλιά, γιουβέτσι θαλασσινών, ξυνότυρο, χωριάτικη σαλάτα και ένα σωρό άλλους συνδυασμούς. «Σε όλους αρέσει το φαγητό», λέει η Βάσω και μας παρουσιάζει τα γλυκά «μπακλαβά, σουφλέ σοκολάτας, τηγανιτό πορτοκάλι, μους κολοκύθας». Αργά το βράδυ βγάζει τη μαγειρική ποδιά και πέφτει «πτώμα στο κρεβάτι». Ο Γιώργος αφήνει το σκούφο στο τραπέζι και κάθεται μαζί μας. Μας διηγείται ιστορίες από το στρατό, από αγώνες ποδοσφαίρου στη Σάμο. Μας μιλάει για την αγάπη του. «Λένε ότι είναι γυναικείο επάγγελμα. Αλλά οι άντρες μαγειρεύουν καλύτερα, στατιστικά…». Ολος ο μισθός πάει σε βιβλία μαγειρικής. «Ψάχνω, μου αρέσει να διαβάζω, θέλω να παίρνω ιδέες. Οσο και να κοστίζει το βιβλίο, θα το αγοράσω. Θα πειραματιστώ. Θα δοκιμάσω». Το χειμώνα που έρχεται θα φύγει για ένα μήνα στη Γαλλία. Στο πλευρό ενός από τους μεγαλύτερους σεφ, θα δουλέψει χωρίς να πληρώνεται. «Σκέφτομαι κάποια στιγμή να κάνω κάτι δικό μου». Προς το παρόν υπόσχεται να μας σερβίρει, σε κάποιο από τα εστιατόρια της ΕΛΙΑΣ, στην Ελλάδα.

http://ontimezero.blogspot.gr