Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή
και τη θυμάμαι σα να την έζησα μόλις χθες. Έχει να κάνει με το
θαυμαστό τρόπο που υποδείχθηκε στη γιαγιά μου, το χτίσιμο του
μικρού παρεκκλησίου του Αγίου Πνεύματος στους Αμπελοκήπους
Καστοριάς.
Ήταν τέλη της δεκαετίας του '80 όταν διαδραματίστηκε η
παρακάτω ιστορία. Η γιαγιά μου άνθρωπος ευσεβής από τα
νεανικά της χρόνια (ήταν ήδη πάνω από 80 χρονών) βρισκόταν
άρρωστη στο κρεβάτι και ξημέρωνε η εορτή του Αγίου Πνεύματος.
Την αυγή καθώς κοιμόταν ένιωσε την πόρτα του δωματίου της να
ανοίγει και να μπαίνει κάποιος ή κάτι. Άνοιξε τα μάτια της και είδε
αυτόν ή αυτό (δεν μας άφησε περιγραφή) να τη ρωτάει:
-Ελευθερία γιατί κοιμάσαι;
-Για είμι άρρουστ' κι δεν μπουρώ απού τα πουδάρια μ'.
-Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα;
-Αμ' πώς! Αϊ Πνεύμα.
-Το καντήλι μου κάτω στο εκκλησάκι είναι σβησμένο σήμερα στη
γιορτή μου! Σήκω να πας να το καθαρίσεις και να το ανάψεις.
-Πώς να σκουθώ που μη πουνούν τα πουδάρια;
-Μην ανησυχείς, μόνο σήκω.
«Σαν να μη πήρει ου αγέρας κι μη πήγει στη μάνα σ'.»
(Αυτή την ιστορία μου την είχε πει πολλές φορές ).
-Που θα πας μάνα και σηκώθηκες τόσο πρωί; Τη ρώτησε η
μητέρα μου.
-Θα πάου κάτ' στου ηκκλησάκ’ι να ανάψου του καντήλ' κι να του
καθαρίσου.
-Τρελάθηκες μάνα; Εσύ δεν μπορείς να κουνήσεις τα πόδια σου
και θα πας εκεί κάτω μόνη σου;
-Σώπα μα! Δεν είμι μόναχ' Μόν' βάλει μι ζιστό νιρό, λάδ', φυτιλάκια
κι σπίρτα.
Τα πήρε κι έφυγε εντελώς μόνη της χωρίς καμιά βοήθεια.
Η μητέρα μου - άνθρωπος κι εκείνη που βάδιζε στα χνάρια της
γιαγιάς - δεν της έφερνε ποτέ αντιρρήσεις. Όμως ανησυχούσε για
τη γιαγιά, πώς θα μπορούσε μια γριά και άρρωστη γυναίκα να
καταφέρει να πάει μέχρι κάτω και να γυρίσει πάλι πίσω. (Πρέπει
να αναφέρω εδώ ότι το συγκεκριμένο εκκλησάκι είναι λίγο πιο έξω
απ' το χωριό. Για να πάει κανείς εκεί με τα πόδια και να γυρίσει
είναι αρκετά κουραστικό και δύσκολο αφού η κλίση του δρόμου
είναι αρκετά μεγάλη. Ακόμη και ένας υγιής και νέος άνθρωπος θα
κουραζόταν αρκετά για να κάνει αυτή τη διαδρομή).
Εκεί που ετοιμαζόταν η μητέρα μου να πάει να δει τι γίνεται η
γιαγιά - μήπως έπαθε κάτι - την είδε να έρχεται και να μπαίνει στην
αυλή χωρίς καθόλου κόπο και κούραση. Όπως ήταν φυσικό τη
ρώτησε πώς πήγε και πώς πέρασε. Της είπε επίσης ότι αυτό που
έκανε ήταν τρέλα και ότι η αγωνία της όσο έλειπε ήταν μεγάλη.
Έτσι η γιαγιά της είπε όλη την ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος
Είπε ότι αυτός ή αυτό που μπήκε στο δωμάτιό της ήταν το Αϊ-
Πνεύμα κι ότι αφού καθάρισε και άναψε το καντηλάκι, της έδωσε
ορισμένες εντολές. Ας ακούσουμε τη διήγησή της:
-Μόλις άναψα του καντιλάκ’ι, μη πήρει, μη έπιασει τα τρία τα
δάχτ’λα -νά έτσ' (μας έδειχνε χαρακτηριστικά)- κι μη είπει:
-Σ' αυτό εδώ το μέρος θα χτίσετε μια μικρή εκκλησία στο όνομά
μου. Δεν θα βάλετε εικόνες πολλές μέσα. Θα κάνετε μια εικόνα
μαρμάρινη ή ξύλινη χωρίς καρφιά, στο όνομά μου και θα τη βάλετε
μέσα.
-Μα ειμείς δεν έχουμι παράδις, πώς θα κάνουμι ουλόκληρ'
ηκκλησία; Πού να βρούμι τόσις παράδις;
-Θα το πείτε σε όλο το χωριό και σε όλους τους γνωστούς σας.
Δεν θα είναι πολύ μεγάλη εκκλησία. Ο παπάς να χωράει μέσα, οι
ψάλτες και δύο-τρία άτομα.
-Μα Αφέντη μ', τι θα τ’ς πω; Δε θα μη πιστέψουν ότ’ κι άν τ’ς πω!
Θα μη κουρουιδεύουν!
-Εσύ θα τους πεις αυτά που σου λέω, κι ας κοροϊδεύουν. Εσύ να
το λες παντού. Απ' αυτούς που θα ακούν την ιστορία σου, άλλοι θα
κοροϊδεύουν και άλλοι θα την πιστεύουν. Τα χρήματα μια φορά θα
μαζευτούν και θα κτιστεί. Προσέξτε μόνο την εικόνα μου να μην έχει
καρφιά αν είναι ξύλινη. Δεν θα βάλετε άλλες εικόνες μέσα!!
Κι σαν αγέρας μη πήρι κι μ' έφηρι στού σπίτ'.
Στη γιαγιά η μορφή εκείνη έδωσε κάτι σαν υπόσχεση ότι δεν
θα πεθάνει αν δε δει την εκκλησία τελειωμένη. Η γιαγιά επίσης
αγνοούσε ότι το Άγιον Πνεύμα δεν απεικονίζεται ποτέ μόνο του στις
εικόνες, αλλά σαν Αγία Τριάδα πάντοτε. Προσπάθησα να της το
εξηγήσω αλλά δεν ήθελε να ακούσει τίποτε.
Όλη την ιστορία την είπε και στον ιερέα του χωριού και όπως
ήταν φυσικό στην αρχή δεν την πίστεψε, (ήθελε την άδειά του για
να ξεκινήσει τη συγκέντρωση των χρημάτων και το έργο μαζί) αλλά
μετά από πιέσεις της, της είπε να κάνει ότι καταλαβαίνει, κι έτσι
εκείνη ξεκίνησε τον αγώνα.
Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω ότι τα γεγονότα εξελίχθηκαν
όπως τα είχε πει στη γιαγιά εκείνη η μορφή. Μπορώ να πω,
πως οι συχωριανοί ανταποκρίθηκαν με αγάπη στο έργο αυτό,
με πρωτεργάτη τον πατέρα μου. Επίσης και από τα γειτονικά
χωριά ανταποκρίθηκαν άνθρωποι που άκουγαν την ιστορία κι έτσι
μαζεύτηκαν τα λεφτά και το έργο ξεκίνησε!
Η γιαγιά (είχε μείνει χήρα από το Νοέμβριο του '83) ήθελε να
πάει κοντά στον παππού όπως μου έλεγε και πίεζε για να τελειώσει
το έργο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Κι αυτό γιατί αν η εκκλησία
τελείωνε γρήγορα θα μπορούσε να πάει στον άντρα της σύμφωνα
με την υπόσχεση που της είχε δώσει η μορφή. Ο καημός της όμως
ήταν ότι και η μητέρα μου ήταν άρρωστη από τα νιάτα της. Έτσι
τώρα η γιαγιά αισθανόταν ότι η μητέρα κουραζόταν υπερβολικά
γιατί τη γηροκομούσε κι έτσι επιβάρυνε την ήδη κλονισμένη υγεία
της. Νομίζω πως αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που ήθελε να
φύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, από τούτο τον μάταιο κόσμο.
Θυμάμαι κάθε μέρα να παρακαλάει την Παναγία να πεθάνει. Αλλά
είχε στο μυαλό της και την υπόσχεση εκείνη, γι' αυτό και πίεζε να
τελειώσει το έργο γρήγορα.
Όταν λοιπόν κόντευε να τελειώσει η μικρή εκκλησία,
πλησίαζε και η γιορτή του Αγίου Πνεύματος. Τότε φαίνεται πως
αισθάνθηκε έτοιμη για το μεγάλο ταξίδι. Κατέβηκε στον τόπο όπου
ήταν κτισμένο το εκκλησάκι, προσκύνησε ευχαριστημένη και
παρακάλεσε το «Αϊ-Πνεύμα» να την πάρει κοντά του:
-Αϊ Πνεύμα μου Χρυσό, τώρα που έγινι η ηκκλησία πάρει μη,
για να μη τυραννιέτι του κουρίτσ' μ’ κι κουράζιτι.
Και σταυροκοπήθηκε πολλές φορές και προσκύνησε και πάλι
παρακαλώντας το «Αϊ πνεύμα» να την πάρει κοντά Του.
Έτσι σε λίγο καιρό η γιαγιά αρρώστησε και έπεσε στο κρεβάτι
όπως ακριβώς είχε προβλεφθεί. Και μετά από λίγες μέρες
παρέδωσε την άγια ψυχή της στο Θεό και στο «Αϊ-Πνεύμα». Την
ευχή της να’ χουμε.
Αμπελόκηποι Καστοριάς.
π. Γ.Τ.
Οι κύριοι μετέχοντες αυτού του ιερού παρεκκλησίου είναι
οι κάτοικοι των χωριών : Αμπελοκήπων, Μηλίτσας, Δισπηλιού,
Κωσταραζίου, κ.ά., καθώς και κάποιοι που δε θέλησαν να γίνουν
γνωστά τα ονόματά τους. Χωρίς τη δική τους συνδρομή δε θα
μπορούσε να ολοκληρωθεί αυτό το έργο. Τους ευχαριστούμε
θερμά όλους, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο και ευχόμαστε ο
Άγιος Θεός να τους παρηγορεί όπου κι αν βρίσκονται και η χάρη
του Παναγίου Πνεύματος να τους σκεπάζει…
svouranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου