«Μεθυσμένο ημερολόγιο»
«Rum diary», δηλαδή «Ημερολόγιο από ρούμι», δηλαδή «Μεθυσμένο ημερολόγιο» - έξοχη η ελληνική απόδοση, άμεσα χρηστική και ως «κλειδί» ανάγνωσης μιας παράξενης ταινίας που, πριν καν τη δεις, έχεις ήδη πάρει θέση απέναντί της.
Για τους εξής λόγους: Πρώτον, βασίζεται σε ένα χαμένο μυθιστόρημα - το πρώτο του! - του Χάντερ Τόμσον, του συγγραφέα που διακτίνισε ουσιαστικά τη σύγχρονη δημοσιογραφία καταπίνοντας μεγάλες ποσότητες ψυχεδελικών ουσιών ελέω αμερικανικού ονείρου για να περάσει στο πάνθεο των «καταραμένων» καλλιτεχνών με την αυτοκτονία του το 2005.
Δεύτερον, τον ήρωα του βιβλίου (alter ego του συγγραφέα, που μια ζωή έγραφε σε πρώτο πρόσωπο) ενσαρκώνει ο Τζόνι Ντεπ ο οποίος ανέλαβε σχεδόν προσωπικά την παραγωγή του φιλμ. Και τρίτον (και σημαντικότερο), ο Τζόνι Ντεπ έχει στο παρελθόν ενσαρκώσει τον ίδιο τον Τόμσον στο πλέον θρυλικό - και άκρως παραληρηματικό - «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας», που σκηνοθέτησε ο Τέρι Γκίλιαμ το 1998. Να ένα φιλμ που δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που το είδα. Σου παίρνει λίγη ώρα ώσπου να συνειδητοποιήσεις πως αυτή η ντελιριακή φόρμα δεν αποτελεί αβλεψία ενός «καμένου» σκηνοθέτη αλλά όλο το δράμα!
Προσοχή όμως, το «Fear and Loathing» ήταν μια ταινία για την παραδοχή του μεγάλου κενού (μέσα μας και - συνεπώς - παντού) μέσω της ντρόγκας, ενώ το «Rum Diary» «ξετυλίγεται» με τη χαριτωμένη αναρχία της μέθης. Αλκοολικός συγγραφέας ταξιδεύει στο Πουέρτο Ρίκο για να δουλέψει για τοπική εφημερίδα αμερικανικών συμφερόντων - άλλωστε η χώρα έχει ούτως ή άλλως καταληφθεί από εταιρείες που «αρμέγουν» κάθε φυσικό της πόρο προς τέρψιν των Δυτικών που βρίσκουν σ' αυτή έναν μικρό Παράδεισο βραχείας χρήσης (όσο δηλαδή κρατάει η άδειά τους).
Και από τη μέθη του αλκοόλ πάμε στη μέθη του έρωτα για την αρραβωνιαστικιά ενός αμερικανού μεγαλοεπιχειρηματία - την ενσαρκώνει η χαρισματική (από κάθε άποψη) Αμπερ Χερντ. Πάθη καταστροφικά και τα δύο, μόνο που η ταινία δεν φρενάρει ούτε στις σημάνσεις ούτε στο μαύρο του εθισμού.
Αντιθέτως, τα πάντα ισορροπούν σε μια κωμική κλωστή: ο Τζόνι Ντεπ είναι ξεκαρδιστικός άμα τη εμφανίσει ενώ ο Τζιοβάνι Ριμπίζι στον ρόλο τού ολοκληρωτικά τελειωμένου ανταποκριτή που πίνει ρούμι δικής του απόσταξης («με 700% οινόπνευμα» λέει χαρακτηριστικά) ακούγοντας λόγους του Αδόλφου Χίτλερ σε στέλνει στο πάτωμα από τα γέλια.
Πρόκειται για μια ταινία που πότε είναι ένα love story, πότε μια ιστορία πάνω στην πολιτική διαφθορά, πότε ένας στοχασμός πάνω στη δημοσιογραφία. Δεν έχει πραγματικά σημασία - στο τέλος της ημέρας, οι αναθυμιάσεις παρασέρνουν τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου