Η παθογένεια του πολιτικο-κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος, παράγει εγκληματικότητα.

΄Αρθρο: Ανδριανού Γκουρμπάτση, Αντιστράτηγου Π.Σ, ε.α, νομικού

Το έγκλημα είναι ένα βιοκοινωνικό φαινόμενο. Ένα φαινόμενο στο οποίο η ανθρώπινη και κοινωνική διάσταση προηγείται της νομικής υφής του. Εξάλλου, η εγκληματικότητα συνίσταται στο σύνολο των εγκλημάτων, που τελούνται σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο. Επίσης, με βάση τα ψυχολογικά κριτήρια, οι εγκληματίες, εκτός από τους ψυχοπαθείς, τους εκ γενετής και τους εκ παθους, διακρίνονται και στους περιστασιακούς. Αυτούς δηλαδή, που δεν αμφισφητούν τις αξίες της κοινωνίας, και που δεν έχουν ροπή προς την αντικοινωνική συμπεριφορά, αλλά δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες τους οδηγούν στο έγκλημα. Η κοινωνία
επιλέγει τους εγκληματίες της. Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει της προσοχής, τον πρωταρχικό ρόλο που παίζει η δομή και η άσκηση της εξουσίας στην αξιολόγηση της όποιας εγκληματικής συμπεριφοράς. Κάθε εγκληματική πράξη είναι αποτέλεσμα μιας σειράς κοινωνικών και ψυχολογικών παραγόντων, από τους οποίους μερικές φορές, ο ένας παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Όσο λοιπόν περισσότερο είναι διαταραγμένο ένα άτομο από βιολογικούς ή ψυχολογικούς λόγους, τόσο οι αρνητικές συνθήκες του περιβάλλοντος θα οξύνουν τις ψυχικές του ''ιδιαιτερότητες'' κι όσο περισσότερο αρνητικές είναι οι συνθήκες του περιβάλλοντος, τόσο θα δημιουργούνται άτομα, που θα οδηγούνται από την ομαλότητα στο έγκλημα.

Αδιαμφισβήτητα, τις δύσκολες αυτές στιγμές, που περνάει η χώρας μας, λόγω της οικονομικής κρίσης, έρχονται να προστεθούν και μια σειρά από άλλα σοβαρά προβλήματα, που σαφώς δημιουργούν από κοινού κλίμα κατάλληλο για την εγκληματογένεση. Η κοινωνία μας, κι αυτό ομολογείται απ΄ όλους, διέρχεται κρίση, μια κρίση που είναι αποτέλεσμα, πέραν της οικονομικής, και της κρίσης αρχών, αξιών και θεσμών. Το πολιτικό μας σύστημα έχει απαξιωθεί στα μάτια των πολιτών και κανείς σχεδόν δεν εμπιστεύεται τους πολιτικούς, γιατί τους θεωρεί συνυπεύθυνους για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας. Είναι πλέον αναξιόπιστοι. Ομοίως, πλην όμως σε μικρότερο βαθμό, ο λαός δεν εμπιστεύεται κι έναν από τους κύριους πυλώνες της Δημοκρατίας, τη Δικαιοσύνη, γιατί μέσα από μια σειρά τεχνικής και λειτουργικής φύσεως προβλημάτων στην ταχεία απονομή της, έχει την πεποίθηση, ότι δεν είναι, όπως επιτάσσει ο Συνταγματικός Νομοθέτης, ανεξάρτητη. Υπάρχει η πεποίθηση, ότι μπορεί και να χειραγωγείται από την εκτελεστική εξουσία. Η Αστυνομία επίσης χρησιμοποιείται για καθήκοντα άσχετα με την κύρια αποστολή της, που είναι η πρόληψη και καταστολή της εγκληματικότητας. Αξίες, κοινωνικές και ατομικές, έχουν αλλοιωθεί και αφανισθεί. Κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, όχι μόνον δεν υπάρχει, αλλά, κατά τρόπο προκλητικό, είναι τόσο εμφανής και έντονη η απουσία τους, που προκαλεί οργή και θυμό στους περισσότερους πολίτες. Κράτος Δικαίου και Κοινωνικό Κράτος, μόνον σαν απλή Συνταγματική επιταγή προβλέπεται στο Σύνταγμα. Πολλοί, και εύλογα, κάνουν λόγο για έλλειμμα Δημοκρατίας στην κοινωνική ζωή μας. Η ανομία που υπάρχει, προκαλεί, μαζί με την αυξημένη ανεργία και τη φτώχεια, ανασφάλεια στους πολίτες. Όλα αυτά, μαζί με την έντονη παρουσία του πολύ μεγάλου, και δυσανάλογου πληθυσμιακά αριθμού των οικονομικών και άλλων μεταναστών καθώς και άλλων αλλοδαπών, δημιουργούν ένα κατάλληλο περιβάλλον, που ευνοεί την παραγωγή εγκληματιών, την ανάπτυξη και άνθηση του ''οργανωμένου εγκλήματος'' και εν τέλει την πρόκληση σοβαρών μορφών εγκλημάτων, όπως ληστειών, διακεκριμένων κλοπών, απάτης και άλλων οικονομικών εγκλημάτων, ανθρωποκτονιών, εμπρησμών, βιασμών, εκρηκτικών και εμπρηστικών επιθέσεων σε πολιτικούς, οικονομικούς - επιχειρηματικούς, κρατικούς κ.α ειδικού ενδιαφέροντος στόχους κ.α. Το ανωτέρω περιγραφόμενο κλίμα είναι επίσης κατάλληλο και ευνοεί τη σύσταση και εμφάνιση τρομοκρατικών οργανώσεων, και άλλων εγκληματικών ομάδων, όπως ''εμπρηστικών'', αφού τα μέλη τους πιστεύουν, - και το προβάλλουν και αναδεικνύουν κάθε φορά στις προκηρύξεις τους - ότι η πολιτεία, το κράτος τους αδικεί, τους παραβιάζει ατομικά και κοινωνικά τους δικαιώματα και αγαθά, τους έχει η πολιτεία στο περιθώριο κ.α..

Συνεπώς όλες οι ανωτέρω παθογόνες αιτίες του πολιτικο-κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος, δεν μπορεί παρά να είναι ικανές και κατάλληλες για να συμβάλουν στην παραγωγή και την αύξηση της εγκληματικότητας, που τις μέρες μας είναι εντόνως εμφανής!